ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣIΑΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ




Τα αίτια και οι μάχες του μεγάλου αρχαίου εθνικού σπαραγμού
H πιο αιματηρή εμφύλια σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων: Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος σε χάρτες

«Αλλά η αληθέστατη αιτία, ήτις όμως παρέμεινε αφανής, μήποτε λεχθείσα, φρονώ ότι υπήρξεν η γιγάντωσις των Αθηνών ήτις ενεποίει τον φόβον εις του Λακεδαιμόνιους και ηνάγκασε τούτους να πολεμήσουν»
 Έτσι συνοψίζει ο Θουκυδίδης τον λόγο που οδήγησε τους Έλληνες στην πλέον αιματηρή και μακρά εμφύλια σύγκρουση της ιστορίας τους- τον Πελοποννησιακό Πόλεμο, λίγες δεκαετίες μετά τη νίκη στους Περσικούς Πολέμους. 
Η άνοδος της δύναμης της Αθήνας – κομβικής σημασίας για την οποία ήταν η ίδρυση της Συμμαχίας της Δήλου, το 478-479 πΧ- προκάλεσε την ανησυχία της Σπάρτης, η οποία είδε τη δύναμή της να απειλείται από τις αθηναϊκές φιλοδοξίες. 
Η Σπάρτη αντέδρασε στρατιωτικά σε πρώτη φάση στα μέσα του 5ου αιώνα (453-446 πΧ), σε μια αμφίρροπη σύγκρουση, η οποία όμως επιβεβαίωσε την ύπαρξη δύο «στρατοπέδων». 
Η κύρια σύγκρουση άρχισε το 431 πΧ, και σε αυτή οδήγησε μια σειρά από αφορμές, όπως η αντιπαράθεση μεταξύ Κερκυραίων και Κορινθίων, τα γεγονότα στην Ποτίδαια και το «Μεγαρικό Ψήφισμα»: πρακτικά ο εμπορικός αποκλεισμός των Μεγάρων από την Αθηναϊκή Συμμαχία, την οποία είχαν εγκαταλείψει και είχαν υποστηρίξει την Κόρινθο, σύμμαχο των Σπαρτιατιών, στην Ποτίδαια.


Η έναρξη του Πολέμου
Η πρώτη φάση ήταν ο Αρχιδάμειος Πόλεμος (431-421 πΧ) με την εισβολή των Σπαρτιατών υπό τον Αρχίδαμο στην Αττική και τη λεηλασία της, επιδιώκοντας να παρασύρουν τους Αθηναίους σε χερσαία μάχη, όπου οι Λακεδαιμόνιοι είχαν το πλεονέκτημα. Ο Περικλής δεν παρασύρθηκε: Οι Αθηναίοι κλείστηκαν στα τείχη τους και έστειλαν τον στόλο τους να πλήξει τα πελοποννησιακά παράλια. Ωστόσο, ο χερσαίος αποκλεισμός της Αθήνας είχε τις επιπτώσεις του, και μία εξ αυτών ήταν ο λοιμός, που αποδεκάτισε τον πληθυσμό και προκάλεσε τον θάνατο του Περικλή, με αποτέλεσμα την επικράτηση της φιλοπόλεμης πτέρυγας, υπό τον Κλέωνα.
Ο πόλεμος κλιμακώθηκε: Μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες των Αθηναίων ήταν η επιχείρηση στην Πύλο (425 πΧ), που είχε αποτέλεσμα μια ταπεινωτική ήττα για τους Σπαρτιάτες στη Σφακτηρία, με 292 Σπαρτιάτες οπλίτες να πιάνονται αιχμάλωτοι, πολύ κοντά στην ίδια τη Σπάρτη, και οι αθηναϊκές επιθέσεις στα κορινθιακά εδάφη- ενώ επίσης η Αθήνα επεδίωκε να πάρει τον έλεγχο των Μεγάρων και της Βοιωτίας, σε μια μορφή «υβριδικού» πολέμου (όπως θα λέγαμε με σημερινούς όρους), δηλαδή συνδυάζοντας στρατιωτικές επιχειρήσεις με προπαγάνδα, υποκίνηση εξεγέρσεων κλπ.
Η σπαρτιατική αντεπίθεση ήρθε στη Χαλκιδική, όπου ο Βρασίδας κατάφερε να θέσει υπό τον έλεγχό του την Αμφίπολη, κάτι που αποτέλεσε μεγάλη απώλεια για την Αθήνα. Ακολούθησε σύντομη ανακωχή, ωστόσο το 422 πΧ ο Κλέωνας ανέκτησε την Τορώνη, επιχειρώντας ανεπιτυχώς να πάρει πίσω την Αμφίπολη- σε μια επιχείρηση που είχε αποτέλεσμα την καταστροφή της δύναμής του και τον θάνατο του ίδιου- αλλά και του Βρασίδα. Οι δύο αυτοί θάνατοι (σημειώνεται πως ο Βρασίδας και ο Κλέωνας ήταν αντίθετοι σε κάθε πρόταση διακοπής των συγκρούσεων) άνοιξαν τον δρόμο για ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις, που οδήγησαν στη Νικίειο Ειρήνη, η οποία ήταν πιο ευνοϊκή για τους Αθηναίους- προκαλώντας την αντίδραση πολλών συμμάχων των Σπαρτιατών. Το επόμενο χρονικό διάστημα (421-415) χαρακτηρίστηκε κυρίως από το διπλωματικό παιχνίδι της Κορίνθου, που επεδίωξε να εξελιχθεί σε τρίτη δύναμη, προσεταιριζόμενη μέλη της Πελοποννησιακής Συμμαχίας, κάτι που έφερε ακόμα πιο κοντά την Αθήνα και τη Σπάρτη.

Comments